ตอนที่ 1เพลงกบ
“กริ๊ง!…กริ๊ง!…กริ๊ง!”
เสียงนาฬิกาปลุกดัง มีอาตื่นขึ้นพร้อมปิดนาฬิกาปลุก เธอเดินลงจากเตียงแล้วลุกไปเปิดม่านที่หน้าต่าง บรรยากาศนอกหน้าต่างมืดครึ้ม ฝนตกหนัก
“ฝนตกหรอ…ไปทำงานลำบากแน่วันนี้ จะซวยอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย!”
มีอาเป็นพนักงานบริษัท ทุกๆ 8 โมงเช้าเธอต้องไปทำงาน แต่วันนี้ฟ้าฝนไม่เป็นใจ บริษัทที่เธอทำงานอยู่ไกลกันมาก เธอจึงต้องตื่นแต่เช้า เพื่อที่จะได้ไปทำงานให้ทันเวลา แต่วันนี้ฝนตก ทำให้รถติดเป็นอย่างมาก มีอาต้องไปทำงานสาย
8:45 น.
มีอาถึงบริษัท เธอรีบวิ่งเข้าไปที่โต๊ะของเธอทันที
“มีอา!!…วันนี้เธอมาสายมากเลยนะ”
หัวหน้าขึ้นเสียงใส่มีอา หน้าตาที่ดุของเขาทำให้มีอาตกใจและกลัวเป็นอย่างมาก
“ขะ…ขอโทษค่ะ วันนี้ฝนตกหนัก รถติด ดิฉันเลยมาสาย…ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ”
มีอาโน้มตัวลงพร้อมขอโทษ
“อย่าเอาเรื่องฝนมาอ้าง ถ้าวันหลังเกิดเรื่องแบบนี้อีกล่ะก็…เธอโดนไล่ออกแน่!!”
หัวหน้าพูด แล้วรีบเดินออกไป
มีอาถอนหายใจแล้วนั่งทำงานต่อ
“วันนี้เป็นวันซวยจริงๆเลย”
“มีอา มีอา”
มีอาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าคนที่เรียกเธอคือรุ่นพี่ที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้าม
“เอ่อ…มีอะไรรึเปล่าคะ”
“คือ…พี่จะมาชวนมีอาไปเที่ยวบ้านพี่ช่วงปีใหม่นี้ มีอาสะดวกไหม”
“อะไรนะคะ…ปีใหม่นี้หรอคะ ทำไมถึงมาชวนฉันล่ะคะ”
“ก็พี่ชวนคนอื่นแล้ว แต่คนอื่นเขาไม่ว่างเลย พี่เลยมาชวนเธอ เธอกลับไปคิดก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยมาบอกพี่ว่าได้รึเปล่า”
“ช่วงปีใหม่เป็นช่วงที่ต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวไม่ใช่หรอคะ ถ้าหนูไปจะไม่เป็นการรบกวนหรอกหรอ”
“ไม่เลย…ปีนี้พี่เป็นเจ้าภาพจัดงาน พี่อยากให้เธอไป เราจะได้สนิทกัน จะได้รู้จักกันมากขึ้นไง”
“อ๋อ…ค่ะ คือหนูขอถามที่บ้านก่อนนะคะ”
หลังจากนั้นมีอาก็กลับมาทำงานต่อ…พอตกเย็นเป็นเวลาเลิกงาน มีอากำลังจะกลับบ้าน รุ่นพี่ก็เดินมาถามว่าที่บ้านโอเครึยัง แต่มีอาก็บอกไปว่ายังไม่ได้ถามที่บ้าน และรีบขอตัวกลับก่อน
เวลาผ่านไป ทุกๆวันรุ่นพี่ก็จะคอยมาถามว่าสรุปแล้วได้ไปไหม มีอาได้ถามที่บ้านแล้วซึ่งพ่อกับแม่ของเธอก็บอกว่า ปีนี้ไม่ได้รวมญาติกัน เพราะต่างฝ่ายต่างทำงาน มีอาจึงตอบตกลงกับรุ่นพี่ไป เมื่อรุ่นพี่รู้อย่างนั้น ก็ดีใจใหญ่
“งั้น…วันที่ 29 30 31 ไปพร้อมพี่นะ ที่บ้านจัดเตรียมของไว้เยอะเลย”
“เอ่อ…คือว่า…วันที่ 29 ฉันต้องไปธุระน่ะค่ะ พี่ไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยววันที่ 30 ฉันนั่งรถไฟตามไปทีหลัง”
“อ้าวหรอ…อืมมม…ได้สิ ตกลงตามนั้นนะ”
…วันที่ 30…
มีอานั่งรถไฟมาถึงสถานี ก็เห็นรุ่นพี่ยืนรออยู่ รุ่นพี่เห็นเธอจึงรีบเดินเข้ามาพร้อมช่วยถือกระเป๋าขึ้นรถให้ ระหว่างทางเข้ามาในหมู่บ้าน มีอาสังเกตเห็นว่า หน้าบ้านของทุกหลังจะมีบ่อขนาดใหญ่อยู่ แต่ในนั้นไม่มีอะไรเลย แต่ที่นี่แปลกมาก ทั้งๆที่เป็นช่วงเทศกาลปีใหม่ แต่กลับไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียว เมื่อรถขับไปเรื่อยๆก็มาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง เดาว่าน่าจะเป็นบ้านของรุ่นพี่ หน้าบ้านของรุ่นพี่นั้นก็มีบ่อเช่นกัน แต่ต่างตรงที่ในบ่อมีน้ำเต็มบ่อ รุ่นพี่ลงจากรถแล้วช่วยขนกระเป๋าเข้าบ้าน เมื่อมีอาเดินเข้าไปในบ้านเธอพบว่า ในบ้านนั้นโล่งมาก ไม่เหมือนที่รุ่นพี่พูดไว้ว่าเตรียมของเพื่อฉลองวันปีใหม่
“นี่…กลับมาแล้วหรอ”
คุณป้าคนหนึ่งเดินลงมาจากบันได เมื่อเห็นเธอ คุณป้าก็กลับทำหน้าตกใจ
“ยูโกะ! เธอพาใครมาเนี่ย เธอพามาทำไม”
“นี่น้องที่ทำงานจะมาร่วมฉลองปีใหม่กับพวกเราค่ะ”
“อะไรนะ?”
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อมีอานะคะ รบกวนคุณป้าด้วยนะคะ”
เมื่อเธอพูดจบ รุ่นพี่ก็รีบพาเธอเข้าไปในห้อง
“นี่ห้องของเธอ พักผ่อนตามสบายเลยนะ เดี๋ยวพี่ต้องไปช่วยแม่เตรียมงานก่อน”
มีอาไม่ทันจะพูดตอบ รุ่นพี่ก็รีบเดินออกจากห้องไปก่อนแล้ว เธอจึงหันมาเก็บจัดของ
เวลาผ่านไปสักพักมีอาจัดของเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง เธอได้ยินเสียงรุ่นพี่และป้าถกเถียงกัน
“ยูโกะ แกพารุ่นน้องคนนั้นมาทำไม!!”
“ทำไมล่ะ ก็หนูอยากให้น้องเขามานี่”
มีอาได้ยินทั้งสองเถียงกันก็รู้สึกไม่สบายใจ จึงเดินลงไปหาทั้งสอง
“ถ้าคุณป้าไม่สะดวก หนูกลับก็ได้ค่ะ หนูไม่อยากให้คุณป้าไม่สบายใจ”
เมื่อรุ่นพี่เห็นมีอาเดินลงมา เธอก็รีบเดินออกไปนอกบ้านทันที”
“ไม่เป็นไรหรอก หนูขึ้นไปบนห้องก่อนนะ เดี๋ยวป้าทำอาหารเย็นให้ เสร็จแล้ว
เดี๋ยวป้าขึ้นไปเรียก”
“ค่ะ…”
คุณป้าหันมาพูดกับมีอาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ต่างจาก
ตอนที่คุยกับรุ่นพี่ มีอารู้สึกแปลกแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วก็เดินขึ้นห้องไป
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง คุณป้าก็เดินขึ้นมาเรียกให้มีอาลงไปทานอาหารเย็น
“กินเลยนะจ๊ะ ถ้าไม่อิ่มก็เพิ่มได้”
“อ๋อค่ะ…ขอบคุณค่ะ”
ระหว่างที่ทานอาหารอยู่นั้น อยู่ๆคุณป้าก็วางช้อนลงพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด
“คืองี้นะหนู…คืนนี้จะมีพิธีกรรมในช่วงเวลา ตี 3 ถึงตี 4 และอีกรอบคือตี 5 ถึง 6 โมงเช้า ป้าอยากให้หนูไปยืนอยู่ริมระเบียงในห้องของหนู แล้วยืนดูพิธีกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้ และมีข้อแม้อยู่ว่า หนูต้องดูให้จบ ไม่ว่าจะเห็นอะไรหรือเกิดอะไรขึ้น หนูห้ามหยุดดูเด็ดขาด ต้องดูจนกว่าจะตี 5”
“ทำไมหรอคะ…”
“เอาเป็นว่าทำตามที่ป้าบอก ถ้าหนูอยากกลับไปก็ต้องทำตามที่ป้าบอก”
“เอ่อ…โอเคค่ะ”
เมื่อทานอาหารเสร็จ มีอาก็ขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำอาบท่าและหลับไป จนเวลาตี 3:55 น.
คุณป้าได้มาเคาะประตู แล้วบอกให้เธอเตรียมตัวสำหรับพิธีกรรม มีอาลุกไปล้างหน้าแล้วออกไปรอที่ระเบียง
…เวลาตี 3…
มีอาเริ่มเห็นผู้คนเดินออกมาจากทุกทิศทุกทาง หนึ่งในนั้นคือรุ่นพี่ที่ใส่ชุดสีขาวยาวคลุมเข่า
ทุกคนเดินมาล้อมบ่อน้ำหน้าบ้าน ไม่นานนักก็เริ่มมีเสียงสวดอะไรบางอย่าง ทุกคนที่ยืนอยู่ล้อมรอบบ่อน้ำก็เริ่มสวด เสียงสวดดังขึ้นจนชัดขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงรู้ว่านั่นมันไม่ใช่เสียงสวด แต่มันเป็นเพลงที่คนกลุ่มนั้นร้อง
และเนื้อเพลงที่มีอาได้ยินมันร้องว่า…
…กบเอ๋ย กบน้อย ค่อยๆฟื้นขึ้น
กบเอ๋ย กบน้อย ค่อยๆฟื้นขึ้น
คนจากไปกลับมา คนที่ต้องอยู่ที่นี่คือเธอ…
เสียงคนกลุ่มนั้นร้องซ้ำไปซ้ำมา แล้วหันมามองที่เธอ ทุกคนตรงนั้นจ้องมาที่เธอ ภาพที่เธอเห็นนั้น ทำให้เธอรู้สึกขนลุก จู่ๆเธอก็สังเกตเห็นบางอย่างในน้ำมันกระเพื่อม เมื่อเธอเพ่งดูก็เห็นว่ามีหัวคนค่อยๆผุดขึ้นมาจากน้ำ เธอเห็นแบบนั้นก็ตกใจ หัวที่ผุดขึ้นมานั้นมันจ้องมองเธอ มีอากลัวมาก แต่ก็นึกถึงคำที่ป้าบอกเธอไว้ เธอจึงต้องฝืนมอง เธอสบตากับตัวประหลาดนั้นอยู่นาน เมื่อเวลาเดินมาจนถึงตี 4 คุณป้าเปิดประตูเข้ามาแล้วบอกว่าจะพาเธอหนีไปจากที่นี่
มีอาและคุณป้ารีบช่วยกันเก็บของ จากนั้นคุณป้าก็พาเธอออกมาทางหลังบ้าน คุณป้ารีบขับรถพาเธอออกมาจากที่นั่นทันที ตลอดทางทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยแม้แต่น้อย…เวลาผ่านไปจนถึง 6 โมงเช้า คุณป้าก็จอดรถที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง
“ปลอดภัยแล้วล่ะ ลงไปหาไรกินก่อนนะ เดี๋ยวป้าเลี้ยงเอง”
ทั้งสองเดินเข้าในร้าน และได้สั่งอาหารมา
“คุณป้าคะ…ที่หนูเจอเมื่อไม่นานมานี้มันคืออะไรคะ ไอตัวที่อยู่ใต้น้ำมันคือตัวอะไร ทำไมถึงมีพิธีอะไรแปลกๆแบบนั้น แล้วทำไมรุ่นพี่ถึงอยู่กับคนพวกนั้นคะ”
“คืองี้นะหนู…จริงๆแล้วแม่ของยูโกะได้เสียไปนานแล้ว และพิธีที่หนูเห็นมันเป็นพิธีเรียกให้คนที่จากไป ฟื้นขึ้นมา มันเป็นพิธีของหมู่บ้านเรา ทุกๆปีจะมีบ้านหนึ่งที่เป็นเจ้าภาพ”
“ห๊ะ!! อะ…อะไรนะคะ”
“ในทุกๆปีบ้านที่จะได้จัดพิธีจะต้องดูน้ำในบ่อหน้าบ้าน ถ้าบ่อบ้านใครมีน้ำ ในปีนั้นคนในบ้านนั้นจะเป็นเจ้าภาพ และปีนี้เป็นบ้านของป้า…ยูโกะรอวันนี้มานานแล้ว เพราะเธอรอวันที่จะทำพิธีเพื่อให้แม่เธอฟื้นขึ้นมา ยูโกะรับไม่ได้กับการจากไปกระทันหันของแม่เธอ เธอจึงตั้งใจรอที่จะทำพิธีนี้”
“หนู…ป้าขอโทษนะ ที่ทำให้หนูต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ ป้าขอโทษจริงๆ”
คุณป้าร้องไห้ และขอโทษมีอาอยู่นาน มีอาเองก็ทำตัวไม่ถูก เธอทั้งตกใจกลัว และในเวลาเดียวกันเธอเองก็สงสารคุณป้ากับรุ่นพี่ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
มีอาได้กลับมาที่บ้านและได้พักผ่อนเพราะเหนื่อยจากเรื่องที่เจอมา จนถึงวันที่ต้องไปทำงาน
เมื่อเธอไปถึงบริษัท ก็ไม่เจอรุ่นพี่คนนั้นอีก วันแล้ววันเล่าก็ไม่ได้ยินข่าวคราวของรุ่นพี่เลยแม้แต่น้อย
และตัวมีอาเองนั้น ก็ไม่มีวันลืมเรื่องที่เธอได้ไปประสบพบเจอเช่นกัน และคงจะจำตลอดไปเสียอีก…
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น